My reactions to exhortations to “trust God and not worry” typically fall somewhere between mildly annoyed and raging fury. It feels so pithy and shallow. How exactly do we just *stop* being anxious and afraid? If only it were that simple. Life has me in a
İki satır kelam etmeden geçemeyeceğim yine buralardan… Ne düşündüm bu sabah kendi kendime… Siz hiç kendinizin kaza tutanağını tuttunuz mu? Tutun efendim tutun... Hatta bundan sonra bir defter, dosya alın tutun... Bunların her biri çoğu zaman başkalarının
Geçenlerde evi soran olmuştu buyurun giriş kapısı efenim... ???? Parolayı söylemeden Şah da olsanız Şahbaz da olsanız giremezsiniz ve hatta 1 dakika birine bakıp çıkacağım deseniz de nafile... Efenim kapı da ev de bizim olmasa da şuan Jaipur Kraliyet aile
